O Zakonie
Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Bogarodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej (sł. BDNP)
WWW.BDNP.PL lub dla młodzieży WWW.MLODZIEZ.BDNP.PL
Duchowość
Zgromadzenie poświęcone jest Maryi, Niepokalanej Służebnicy Pańskiej. Życiu sióstr przyświeca hasło zgromadzenia: Na większą chwałę Bożą i cześć Niepokalanej Dziewicy. Na Jej wzór służebniczki oddają się całkowicie Bogu Ojcu, składając śluby zakonne: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Szczególnie pielęgnują cnotę prostoty pragnąc w pokorze, miłości i radości służyć dzieciom, ubogim i chorym, w których odnajdują Chrystusa będącego w potrzebie. Siostry żyją w świadomości bycia dziećmi Bożymi i według tej prawdy starają się postępować. Wzywając Boga jako Ojca i szukając jedynie Jego Woli, jednoczą się z Chrystusem i przyswajają sobie Jego myśli i uczucia względem Ojca. Patronem zgromadzenia jest również św. Józef. Jest On wzorem pokornego i ufnego zawierzenia Opatrzności, posłuszeństwa woli Bożej i pracowitości, które to cechy powinna w sobie odzwierciedlić każda służebniczka.
Działalność
Znaczną część posługi apostolskiej zgromadzenie podejmuje wśród dzieci, przede wszystkich w licznych przedszkolach zwanych ochronkami. Siostry katechizują także w szkołach, prowadzą różne grupy dziecięce przy parafiach, podejmują się pracy opiekuńczo-wychowawczej w świetlicach, a także duszpasterstwa młodzieżowo – powołaniowego. Drugą ważną dziedziną działalności jest opieka nad chorymi i starszymi w szpitalach, domach opieki społecznej, odwiedzają również chorych i potrzebujących w domach prywatnych. Służebniczki pracują także w parafiach jako zakrystianki, organistki i kancelistki, pełnią różne funkcje w instytucjach kościelnych. W Danii siostry pracują wśród miejscowej Polonii. Jednym z istotnych sposobów apostołowania jest modlitwa i cierpienie. Cierpienia starają się przyjmować z poddaniem Woli Bożej, ofiarowując je dla pomnożenia chwały Bożej i zbawienia świata.
Historia
Założyciel zgromadzenia bł. Edmund Bojanowski był człowiekiem świeckim, który aktywnie angażował się w pracę społeczną, której celem było moralne, kulturalne oraz ekonomiczne odnowienie XIX-wiecznej wielkopolskiej wsi. Punktem przełomowym w życiu błogosławionego była epidemia cholery w roku 1849, która doprowadziła ludność wiejską do nędzy i osierociła dużą liczbę dzieci. Wówczas z narażeniem życia pielęgnował chorych, za własne oszczędności kupował żywność i lekarstwa oraz sprowadzał do chorych lekarza i kapłana z posługą sakramentalną. Najwięcej uwagi poświęcił sierotom oraz innym dzieciom wiejskim organizując dla nich tzw. ochronki. Do pracy w nich postanowił zaangażować dziewczęta wiejskie, które ożywione wspólną ideą ofiarnie poświęciłyby się dzieciom. Kilka lat później dziewczętom bezinteresownie posługującym w ochronkach nadał zakonny styl życia wg opracowanej przez siebie reguły. Oficjalnie zgromadzenie Sióstr Służebniczek założone zostało w 1850 roku w Podrzeczu koło Gostynia w Wielkopolsce. Do Dębicy pierwsze siostry przyjechały w 1882 roku. Nieprzychylne działania zaborców wobec zakonów, m. in. dekrety kasacyjne istniejących placówek, zakaz przyjmowania nowych kandydatek i utrzymywania kontaktu z przełożonymi doprowadziły do podziału służebniczek na cztery autonomiczne zgromadzenia: wielkopolskie, śląskie, starowiejskie i dębickie. Służebniczki Dębickie usamodzielniły się w 1890 roku i szybko rozwijały się liczebnie. W 1949 roku liczyły 505 sióstr w 105 domach.
Posługa Sióstr w naszej parafii
Pismem z dnia 28 grudnia 1935 r. Biskup Kielecki Augustyn Łosiński wyraził zgodę na objęcie placówki w Kazimierzy Wielkiej przez Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Dębickich (założonego przez bł. Edmunda Bojanowskiego) w następujących słowach:
„Do przewielebnej Matki Doroty Biendara, Przełożonej Generalnej Zgromadzenia Sióstr Służebniczek MBNP w Dębicy. Chętnie zgadzam się na objęcie i prowadzenie przez siostry służebniczki ochronki dla dzieci w wieku przedszkolnym w Kazimierzy Wielkiej. Udzielam z serca błogosławieństwa pasterskiego”.
+ Augustyn Łosiński
Biskup Kielecki
Dwa dni później, 30 grudnia 1935 r. ks. Janusz Przyłęcki – ówczesny wikariusz sprowadził siostry do Kazimierzy Wielkiej. Proboszczem był wtedy ks. infułat Lucjan Tomasik.
Siostry zamieszkały w prywatnym, parterowym domu przy ul. Głowackiego. S. Przełożona Sylwina zajęła się domem i uczyła dziewczęta robót ręcznych, a s. Kolumba prowadziła ochronkę dla dzieci w wieku od 3 do 6 lat.
W 1939 r. liczba dzieci dochodziła do 50. Sytuacja materialna sióstr była bardzo ciężka. Z pomocą przychodzili pracujący w parafii kapłani oraz rodzice dzieci, które uczęszczały do ochronki. Już od początku, z inicjatywy wikariusza ks. Janusza Przyłęckiego parafianie przystąpili do zbiórki ofiar na budowę ochronki, ponieważ w dotychczasowym lokum zaczęło brakować miejsca. Siostry od samego początku brały udział w tych staraniach. Urządzały jasełka, festyny oraz różne przedstawienia. Uzyskane w ten sposób pieniądze oddawały Komitetowi Rodzicielskiemu, który zajmował się budową ochronki. Wśród darczyńców znaleźli się Państwo Postawkowie z Odonowa, właściciele cegielni, którzy ofiarowali cegłę na budowę.
W 1939 r. siostry przeprowadziły się do nowego domu przy ul. Sienkiewicza 17. Był to również rok wybuchu II wojny światowej. W latach 1939-1945 siostry prowadziły kuchnię „Caritas”. Codziennie wydawały ok. 150 obiadów dla wysiedlonych i biednych.
Po II wojnie światowej, w 1947 r. siostry podjęły naukę religii w Szkole Podstawowej nr 1 w Kazimierzy Wielkiej.
Funkcjonująca od dwudziestu lat ochronka została w 1955 r. przekształcona w przedszkole „Caritas”, które w 1962 r. przejęły władze komunistyczne. Do katechizacji siostry powróciły we wrześniu 1990 r. kiedy to podjęły pracę w Szkole Podstawowej nr 1, Szkole Podstawowej nr 3 i w Stradlicach.
W styczniu 2011 r. siostry zamieszkały w domu przy ul. Sienkiewicza 6 (dawny wikariat). Miesiąc później, 25 lutego 2011 r. nastąpiło uroczyste poświęcenie nowego domu i kaplicy pw. Św. Józefa. Aktu poświęcenia dokonał bp Kazimierz Gurda, sufragan kielecki przy udziale licznie zgromadzonego duchowieństwa. W uroczystości brała również udział Przełożona Generalna, która podziękowała biskupowi za dokonanie poświęcenia oraz ks. Proboszczowi Januszowi Mularzowi za remont pomieszczeń domu i wszelką życzliwość.
9 grudnia 2015 r. podczas Mszy św. modliliśmy się za Siostry Służebniczki dziękując im za 80 lat pobytu w Kazimierzy Wielkiej. Eucharystii przewodniczył i homilię wygłosił Biskup Kielecki Jan Piotrowski.
Obecnie w naszej parafii posługują 3 siostry, które aktywnie włączają się w życie parafialne – opiekują się chorymi i biednymi w domach prywatnych oraz dbają o czystość szat liturgicznych i zdobienie kwiatami kościoła parafialnego.
Siostry obecnie posługujące
s. Przełożona Helidonia Magdalena MURZYN
– katechetka w Szkole Podstawowej nr 1 w Kazimierzy Wielkiej
s. Przemysława Jadwiga SZYMCZAK
– zakrystianka
s. Maria GERARDA SZCZYGIEŁEK
– posługuje wśród chorych i samotnych parafian
(imieniny obchodzi 16 października)
s. Maria DOMICJANA BODA
– prowadzi dom
(imieniny obchodzi 7 maja)
Dane kontaktowe
Klasztor Sióstr Służebniczek Dębickich
28-500 Kazimierza Wielka
ul. Sienkiewicza 6
tel. 41-352-12-59